Een heftig weekendje ziekenhuis…

Toen wij onze vakantieplannen en mogelijke bestemmingen bespraken, was een weekendje ziekenhuis niet een van de opties. Toch bracht ik er een weekend door en ben ik nu twee operaties in mijn agenda rijker… Lees het hele verhaal en een paar belangrijke lessen voor mij en misschien ook wel voor jou! 

Hoe het allemaal begon…

Kort na de bevalling van Senne begon het: een hele heftige pijnaanval in mijn rug. En niet één keer, maar minimaal één keer per week. Toen ik de pijn leerde herkennen, nam ik zo snel mogelijk pijnstillers waardoor ik meestal maar een uur intense pijn had die ik flink moest wegpuffen – lees: een flink pijnlijke bevalling was er niets bij. Ik gaf de borstvoeding en het zoeken naar goede houdingen de schuld, het opnieuw wennen aan het tillen van een baby en weet ik veel wat nog meer. Ondertussen had ik mijn nacontrole bij de gynaecoloog, hij wilde graag nog even bloedprikken om te zien of ik geen last meer had van zwangerschapscholestase (waarvoor ik werd ingeleid van Senne), want als dat het geval was zou ik wellicht langs de MDL poli moeten voor verder onderzoek. Een kleine week later werd ik gebeld door een andere gynaecoloog: mijn leverwaarden waren nog wat verhoogd, had ik soms nog klachten vroeg hij? Aangezien mijn klachten van de cholestase jeuk waren, gaf ik aan van niet… En pijn hoog in de rug hoorde ook niet bij maag-darm-leverklachten, maar wellicht eerder aan mijn houding.

Op naar de huisarts

De pijn van de aanvallen trok eigenlijk altijd weg met pijnstillers, zo erg kon het toch niet zijn? Totdat de pijn niet meer wegtrok met wat pijnstillers en ik urenlang aan het puffen was, tussendoor tegen Frank zeggend: ik wil niet meer, het hoeft niet meer. Maar altijd trok de pijn weer weg, na maximaal 5 uur. Al weken was ik aan het googlen wat het kon zijn, maar mijn pijn paste nergens bij, mijn ‘patientenprofiel’ matchte met geen enkele diagnose. Toen pijnstillers niet meer werkten, gingen we naar de huisarts. En nadat ik uitgelegd had wat ik toen al een paar maanden meemaakte, gaf hij het advies om fysiotherapie te gaan doen. Als dat niets zou doen, konden we verder kijken. De fysiotherapie leek te helpen, de aanvallen werden minder heftig. Maar ik ging wel een constante druk op mijn rug voelen die vaak naar mijn middenrif trok. Ik ging meer bewegen, pakte mijn leven weer op zoals voor de zwangerschap en lette extra op mijn houding.

Superheftige aanval

Toch bleven de aanvallen en afgelopen week werd het wel heel heftig… Van vrijdag op zaterdagnacht kreeg ik een aanval waar geen houding, geen warme of koude douche en geen medicijn tegen hielp… Urenlang puffen, doodmoe en langzaam steeds benauwder en meer in paniek. We gingen naar de huisartsenpost, want dit kon toch niet een spierkramp zijn of komen door een slechte houding?

Eindelijk een oorzaak: galstenen

Bij de huisartsenpost zagen ze direct dat het niet goed ging en stuurden ze mij vrij snel door naar de spoedeisende hulp op een brancard. Een hartfilmpje werd gemaakt, bloeddruk en temperatuur gemeten en hartslag werd in de gaten gehouden. Ik kreeg pijnstilling in mijn infuus, bloed werd afgenomen en zo goed en kwaad als het ging, gaf ik aan waar en wat voor pijn het was. Het vermoeden rees dat galstenen de boosdoener waren van mijn pijn. De pijnstilling begon langzaam te werken en dus werd ik met rolstoel en infuus naar de radiologie-afdeling gereden voor een echo. Daar werd bevestigd wat we al dachten: galstenen, waarvan er minstens één lekker aan de wandel was gegaan in mijn lichaam. Terug bij de spoedeisende hulp kwam er een MDL arts aan mijn bed met de mededeling dat er nu twee operaties volgen: een relatief simpele operatie om de galsteen te verwijderen op zeer korte termijn en later nog een operatie om de gehele galblaas te verwijderen. Aangezien mijn bloed qua ontstekingen nog OK was en de pijn wel weer weg trok, mocht ik naar huis maar ik moest de dag erna wel weer terugkomen. Ik kreeg een recept mee voor pijnstilling en moest bellen zodra ik weer een aanval kreeg.

Zondagochtend stonden we om 9 uur weer in het ziekenhuis, na een relatief rustige nacht zonder aanval, met eindelijk wat rust voor mij om bij te komen van de aanval. Dit keer liep ik volledig zelf de afdeling op zonder rolstoel of brancard, een groot contrast met de dag ervoor. Na de standaard controles en het bloedprikken spraken we met de arts. Aangezien ik geen aanval meer had gehad en mijn bloed nog OK was, hoefden we niet te blijven. Maandagochtend moest ik bellen voor een afspraak.

#operatiegalsteen en #operatiegalblaas

Nu staat voor aanstaande woensdagochtend de eerste operatie gepland: #operatiegalsteen. Ik moet sowieso een nacht blijven na de operatie en daarna is het duimen op geen nieuwe wandelende galstenen totdat #operatiegalblaas is geweest. Ik vind het allemaal enorm spannend, maar ben ook blij dat er eindelijk een oorzaak is voor mijn pijn én nog veel belangrijker: een oplossing!

Ook dat nog…

In de tussentijd probeer ik zoveel mogelijk te kolven, want tijdens de laatste aanval bleek dat Senne geen kunstvoeding accepteert. Daarnaast hebben we ook vrij onverwachts een sterfgeval in de familie van mijn vriend, heel verdrietig en wat regelstress, omdat we ook daar bij aanwezig willen zijn.

Lessen geleerd

De afgelopen maanden heb ik geleerd dat ik niet moet zeggen dat er binnenkort wel meer rust komt in het leven. En beter naar mijn eigen lichaam luisteren; dit was geen pijn die kwam van een slechte houding of iets dergelijks en gezien de intensiteit van de pijn wist ik dat eigenlijk ook wel. En ook beter naar mijn omgeving luisteren, mijn vriend en familie die aanvallen hadden meegemaakt zeiden ook al langer: ga nou naar de dokter.

 

Ik ben geen typische patiënt met galstenen zoals ze vaker bij de MaagDarmLever-poli voorkomen: geen vrouw van boven de veertig, geen overgewicht en vet eten doe ik echt met mate. Daarnaast paste de pijn hoog midden in mijn rug niet bij galstenen. Bij aankomst in het ziekenhuis werd daardoor ook vaak gezegd: ‘we denken aan een hoop diagnoses, maar eigenlijk kan het allemaal niet’. Maar de echo wees uit van wel… Ik ben de spoedeisende hulp van afgelopen weekend dankbaar voor het blijven doorzoeken naar een oorzaak, verder kijkend dan naar wat zou passen bij mij als patiënt. En in zekere zin had ik daarbij mazzel met zo’n superheftige aanval, zodat de dienstdoende verpleegkundigen en artsen ook konden zien hoe intens de pijn kan zijn.