Mama Marike

… twee operaties later en een extra ‘navel’ rijker…

ziekenhuis marike bijlsma spoedeisende hulp

Na mijn laatste update ‘een heftig weekendje ziekenhuis...’ kon een nieuwe update natuurlijk niet uitblijven. Het weekendje ziekenhuis werd een weekje ziekenhuis en inmiddels ben ik een niet-zo-trotse-bezitter van een extra ‘navel’. Lees meer over mijn avonturen met een paar stenen, operaties en navels…

Een weekje ziekenhuis

In mijn laatste update vertelde ik over het heftige weekendje ziekenhuis wat ik toen net achter de rug had. In dat weekend werd duidelijk dat mijn pijnaanvallen door galstenen werden veroorzaakt en dat ik dus twee operaties in mijn agenda kon schrijven. De eerste operatie, een ERCP om de galsteen te verwijderen, zou op woensdag plaatsvinden. De galblaasoperatie zou later gepland worden, aangezien er niet per se haast was en er ook niet direct plek was.

ziekenhuis bed marike bijlsma

#operatiegalsteen

Een galsteen verwijderen wordt gedaan middels een ERCP, waarbij een grote slang door de keel gaat om in de galwegen en darmen te kijken en daar eventueel galstenen te verwijderen.

Woensdagochtend meldde ik mij op de verpleegafdeling voor #operatiegalsteen. Ik werd met ziekenhuisbed en al naar de afdeling radiologie gereden waar de ERCP zou plaatsvinden, daar moest ik op de behandeltafel in een beetje oncomfortabele houding liggen. Terwijl de anesthesist met mij besprak wat er ging gebeuren, kreeg ik een bijtring in mijn mond. Voor mij stond de MDL-arts met een dikke en lange tuinslang. Door alle spanning besefte ik vlak voordat ik indommelde pas dat die slang in mijn mond zou gaan voor de ERCP, niet echt een geruststellende gedachte…

Toen ik wakker werd, lag ik weer in het ziekenhuisbed. De anesthesist vroeg of ik wist waar ik was: ’thuis’ was mijn antwoord… Ik had gelukkig lekker gedroomd dat ik met Javian en Senne bij ons thuis aan het spelen was. Kort na mijn antwoord werd mij steeds duidelijker waar ik werkelijk was, mede ook dankzij de pijn in mijn keel. De anesthesist en een verpleegkundige reden mij door het ziekenhuis naar de uitslaapkamer, onderweg zei ik nog dat we mijn bril vergeten waren waarop de anesthesist zei dat deze op mijn hoofd zat. Ik antwoordde dat we dan direct door konden naar de opticien haha. Het roesje van #operatiegalsteen had zijn werk wel goed gedaan.

Op de uitslaapkamer lag ik tussen patiënten die andere operaties/behandelingen hadden gehad, want zij mochten wel direct eten en drinken en vanuit de uitslaapkamer naar huis. Ik moest nog even wachten tot de anesthesist weer terug kwam om te vragen hoe het ging, waarbij ter sprake kwam dat hij de Nijmeegse Vierdaagse had gelopen (zoals mijn vriend Frank ook zo vaak had gedaan).

Eenmaal terug op mijn kamer was ik rustig met Frank aan het praten over de ERCP toen ik pijn in mijn rug kreeg: een galsteenaanvaal… De verpleegkundige kwam vlot met pijnstilling voor in mijn infuus, ondertussen kon ik weinig dan de aanval uitzitten en wachten tot de medicatie zijn werk zou doen. Terwijl de aanval nog duurde, kwam er een chirurg langs om te overleggen over de galblaasoperatie. Het was een optie om die morgen direct uit te voeren. Hij had begrepen dat er tijdens de ERCP veel galstenen in de galblaas waren gezien en dat ik nu toch weer een aanval had, ondanks de ERCP van die ochtend. Ik gaf aan dat ik geen pijn meer wilde en dat het mij allemaal niet meer uitmaakte wat wanneer zou gebeuren, als die pijn maar weg zou gaan. De chirurg zou overleggen, maar kwam al snel terug om te melden dat ik op de spoedlijst stond voor donderdagochtend, alleen een spoedkeizersnede zou voor gaan.

Ik mocht inmiddels weer eten en drinken, maar moest ook weer nuchter zijn vanaf 00.00 uur ’s nachts. Ik had best honger, maar door de pijn in mijn keel ging eten moeilijk. Daarnaast was ik uitgeput en emotioneel door de ERCP, de pijnaanval en het feit dat het nu allemaal zo snel ging. Ik hield mijzelf voor dat het na de galblaasoperatie gedaan zou zijn met de pijnaanvallen. Gelukkig mocht Senne tot laat bij mij op de kamer blijven, daardoor kon ik nog borstvoeding geven en gebruikmaken van de oxytocine.

ziekenhuis visite frank senne

#operatiegalblaas

Donderdagochtend kreeg ik vroeg weer een operatiehemd aan en toen was het wachten tot #operatiegalblaas. Dit keer moest ik naar de operatiekamers en dat voelde toch wel een stuk serieuzer, kriebels in mijn buik kreeg ik ervan… Dezelfde anesthesist als de dag ervoor kwam een praatje maken en gaf nog wat uitleg over de operatie. Wederom werd mijn lichaam volgeplakt met allerlei draadjes en toen werd ik naar mijn operatiekamer gereden. Met de anesthesioloog besprak ik nog de combinatie van medicatie en borstvoeding, hij zou ervoor zorgen dat alle medicatie veilig zou zijn voor de moedermelk. En toen was het tijd voor de operatie: ik kreeg een kapje over mijn mond, moest nog kort kuchen en toen was ik weg…

Daarna is het allemaal een redelijke ‘blur’… Ik had mijn bril ook moeten afgeven aan de verpleegkundigen van de verpleegafdeling en dus kon ik niet alles scherp zien na de operatie. Eenmaal op de verpleegafdeling kon ik weer kijken, maar ik voelde me verschrikkelijk. Ik had pijn in mijn keel en mijn buik en begon nu eigenlijk pas te beseffen wat er allemaal gebeurd was in de afgelopen week, weken en maanden sinds de bevalling. Toen Frank mijn kamer binnen kwam, kon ik niets anders dan huilen.

En een kleine ramp voor mij op dat moment: kennelijk had ik tijdens operatie toch extra medicatie nodig die niet veilig was voor de moedermelk, dus ik mocht Senne een aantal uren niet voeden. Ik had de oxytocine goed kunnen gebruiken.

ziekenhuis galblaasoperatie visite javian ijsje in ziekenhuis

Door alle emoties lukte het niet om te slapen in de middag, maar ik kwam gelukkig wel wat tot rust. Javian kwam einde van de middag even kort op bezoek en dat hielp ook enorm. Senne was er veel blij geweest in het ziekenhuis de afgelopen dagen, maar Javian had ik amper gezien en ik had hem gemist.

Hoewel ik de pijn van de operaties wel voelde, besefte ik ook steeds meer dat deze pijn weg zou trekken en de aanvallen verleden tijd zouden zijn. ’s Avonds mocht mijn infuus eruit en toen wilde ik graag even lopen. Samen met Frank, Senne en zusje Anouk gingen we even een ijsje halen in de hal van het ziekenhuis. Het voelde als een wereldreis, maar vanaf hier kon het alleen maar beter gaan.

galblaasoperatie thuiskomst taart

Herstellen!

Op zaterdagochtend was ik op spoedeisende hulp terecht gekomen en de zondag, maandag en dinsdag moest ik mij melden in het ziekenhuis. Woensdag en donderdag waren de operaties geweest, maar gelukkig mocht ik vrijdag na alle controles naar huis! Een week ziekenhuis zat er op, met de benodigde operaties achter de rug! Mijn ouders hadden taart gehaald om het te vieren. De rest van het weekend en de week erna was ik druk met pleisters verschonen, paracetamol slikken en voorbereiden op onze vakantie. Een week na mijn thuiskomst uit het ziekenhuis zouden we namelijk vertrekken voor een weekje Denemarken. Die vrijdagmiddag van vertrek was een operatiewond nog steeds niet geheeld en nog altijd open. De korst die zich vormde, zag er raar uit en dus ging ik langs de huisarts. Hij vond het er ook raar uitzien, maar zei dat het met betadine en toch nog pleisters vast goed zou komen, ik kon met een gerust hart op vakantie.

Extra ‘navel’…

Het beurse gevoel in mijn buik verdween, mijn buik zat niet meer vol met pleisters en ik begon mijn langzaam weer wat fitter te voelen. Maar die ene stomme operatiewond bleef open… Eenmaal weer terug van onze vakantie belde ik opnieuw de huisarts, inmiddels was de operatiewond gedoopt tot ‘gapend gat’ of ’tweede navel’ en hoewel ik grapte over de navelpiercing die ik zou laten zetten, baalde ik ondertussen verschrikkelijk. Ik was die vieze, stomme, lelijke wond gewoon zat. De huisarts schreef een ander zalfje voor en uiteindelijk ruim een maand na de operatie was de laatste operatiewond eindelijk dicht! De drie operatiewonden die wel goed heelden, zijn lichtroze streepjes geworden op mijn buik. Maar midden bovenaan zit mijn tweede navel, gelukkig geen ‘gat’, maar wel een grote donkerroze vlek… Ik ben opgelucht dat alles achter de rug is en ongelofelijk blij dat ik sinds de operaties geen pijnaanvallen meer heb gehad en die extra ‘navel’ zal gewoon een herinnering blijven aan alles wat er is gebeurd. Gelukkig is het bikiniseizoen inmiddels wel voorbij haha.

Dit vind je misschien ook leuk

0 reacties

Laat een reactie achter

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.