Moeder worden van een groot gezin, dat was mijn toekomst. Vier of misschien wel vijf kinderen, een beetje druk. Maar ik had het ervoor over, als ik maar moeder zou zijn.
Maar juist omdat die kinderwens zo groot was, was ik verschrikkelijk bang dat er nooit een baby in mijn buik zou groeien. Die angst was onterecht, want de zo gewenste baby kwam er.
Mijn zwangerschap was een vage nachtmerrie. Van zo veelvuldig braken dat ik opgenomen moest worden in het ziekenhuis tot onduidelijke en onzekere echo’s over de gezondheid van ons kindje en uiteindelijk een plotselinge inleiding omdat ik zwangerschapscholestase had gekregen. Achteraf gezien betaalde ik daar de tol voor in mijn kraamperiode, zo angstig als ik was om mijn baby in leven te houden en te beschermen tegen de grote boze wereld.
De helft van die vage nachtmerrie komt nu langzamerhand terug in mijn herinneringen. Bij het opruimen van een medicijnbak vond ik bijna 100 doosjes van medicijnen die ik moest nemen tegen het braken. Allemaal leeg. Hoewel ik veel weer kan eten, blijf ik soms angstig met voedsel wat mij eerder vele volle emmers opleverde. Op mijn voeten zie ik kleine lijntjes lopen van het openkrabben door de zwangerschapscholestase.
Maar inmiddels is de Marike van vroeger nog maar een schim van de Marike die er nu is. Moeder worden heeft van mij de persoon gemaakt die ik altijd hoopte, maar nooit verwachte, te worden. Ik ben nog maar zelden onzeker, omarm steeds meer mijn lichaam zoals deze is, durf te kiezen voor veel online te zijn, maar maak vaker bewust tijd voor Javian. En ik weet zeker dat die Marike er nooit zou zijn geweest zonder mijn baby Javian.
Nu Javian één jaar is, komt de tijd – en de vragen – om na te gaan denken over een tweede kindje. Een tweede zwangerschap, een tweede nachtmerrie, een tweede halvering van de tijd die ik nu nog wel aardig kan besteden naar eigen inzicht en nog een druktemaker in de nacht erbij. Het meisje dat zonder twijfel moeder zou worden van een groot gezin, weet het even niet meer.
De kans om weer zo ziek te worden is 66%, van echo’s heb ik een afkeer gekregen en bij ook maar geringe jeuk aan handen of voeten raak ik lichtelijk in paniek door de wetenschap dat dat hetgeen was wat bijna mijn moederschap van mij afnam. En dus droom ik niet meer over een groot gezin, maar probeer ik te beredeneren of ik genoeg zou hebben aan Javian. Of ik ermee kan leven dat hij geen broertjes of zusjes zal krijgen en ik moeder zal zijn van een enig kind.
En oprecht: ik weet het niet. Het idee dat ik nooit meer dat getrappel in mijn buik zal voelen, nooit meer de ontwikkeling van hulpeloze baby naar eigenzinnige dreumes zal meemaken of nooit meer een excuus zal hebben om een vrachtwagenlading aan miniscule kleertjes te kopen… dat kan ik nog niet accepteren.
Ondertussen voel ik de druk van een soort deadline, idealiter zou ik een leeftijdsverschil van twee jaar erg mooi vinden, maar dat betekent ook dat ik relatief snel moet beslissen en het weer redelijk snel raak is. Een onmogelijke opgave.
6 reacties
iooon
april 7, 2015Mooi om je gedachtegang te lezen. Lijkt me na jouw zwangerschap, geen eenvoudige keuze.
Marlieke
april 8, 2015Wat een lastige keuze moet je van jezelf maken… Misschien kan je jezelf nog een half jaartje geven? 2,5 jaar verschil is ook leuk!
Lonneke
april 8, 2015Ik denk dat je die tijdsdruk een beetje los moet laten. Ik snap je gevoel van het leeftijdsverschil, maar wellicht maak je de beslissing nu moeilijker door de tijdsdruk die je jezelf oplegt. Eerlijk is eerlijk ik doe exact hetzelfde, maar ben er al zeker van dat ik een tweede wil dus dat scheelt. Ik snap je gevoel wel goed qua eten e.d. ik ben zelf de eerste 19 weken 24/7 kotsmisselijk geweest en hoewel ik gelukkig niet over hoefde te geven heb ik wel een klein trauma over gehouden aan misselijk zijn.
Een tweede zwangerschap kan ook heel anders verlopen?
Mooi trouwens om te lezen hoe open je hierover bent!
Vlijtig Liesje
april 8, 2015Lastig zeg. Maar je weet natuurlijk nooit hoe het gaat. Een tweede zwangerschap kan ook heel erg meevallen natuurlijk. Ik ben vijf keer zwanger geweest, en het was elke keer weer compleet anders.
Suzan
april 13, 2015Voor mij staat het vast. Geen kind meer. Zwanger zijn was niet leuk en bevallen al helemaal niet. Het eerste jaar vond ik ook vreselijk, maar nu hij 1 is geweldig. Heerlijk om alle aandacht aan hem te kunnen geven. En aan mezelf. Met een tweede word ik gek. Ik vind mezelf te oud (word 41 deze week) om nog een kind te krijgen en wil het ook gewoon niet. Ik ben blij met wat ik heb. Zekerheid dat het goed gaat met hem en die onzekerheid van de zwangerschap nog een keer doormaken? No thanks. De natuur heeft voor mij bepaald. Gelukkig!
Karin
mei 1, 2015Oef, wat zwaar. Zo lastig als je hart en je hoofd verschillende dingen zeggen.
Mooi hoe je zegt hoe blij je nu bent met jezelf, dat voel ik echt precies zo!