Als ik terugdenk aan 2017 denk ik vooral: rotjaar. Er waren zoveel zorgen, spanningen over allerlei situaties, veel pijn en verdriet. Toch is er een moment van het afgelopen jaar dat mij tot op heden kracht geeft: mijn moment van 2017.
2017 in vogelvlucht
Er is in het jaar 2017 zo ontzettend veel gebeurd, dat ik een korte schets wil maken wat er speelde tot aan ‘mijn moment’ van 2017. Daarmee wordt ook duidelijk welke emoties nog meer mee speelden tijdens ‘mijn moment’.
Het jaar begon met onze tweede zoon nog in mijn buik, maar de zwangerschap ging niet van een leien dakje. Uiteindelijk werd ik drie weken te vroeg ingeleid en kwam onze mooie Senne op 10 maart 2017 ter wereld. Die eerste maanden met een pasgeboren baby zijn sowieso hectisch, maar in die periode moesten we ook veel sneller dan verwacht en gehoopt stapje voor stapje afscheid nemen van mijn zeer geliefde oma. De relatie van mijn zusje ging onverwachts uit, wat voor veel zorgen zorgde. De week voor ‘mijn moment’ overleed ook nog een dierbare uit de familie van mijn vriend. En al die tijd kampte ik met pijnaanvallen die begonnen waren in mijn kraamweek en waarvoor de huisarts mij had doorverwezen naar een fysiotherapeut waar ik al enkele maanden onder behandeling was met weinig resultaat.
Mijn moment van 2017
De foto van mijn moment is gemaakt door mijn vriend op zondag 23 juli 2017. De dag ervoor was ik via de huisartsenpost op de spoedeisende hulp terecht gekomen met een hele heftige pijnaanval. Deze pijnaanvallen waren in mijn kraamweek begonnen en kwamen sindsdien minstens een keer per week voorbij. De huisarts had mij doorwezen naar een fysiotherapeut waar ik een flink aantal behandelingen heb gehad, maar die niets veranderden aan de pijn. Zaterdag 22 juli was de pijnaanval zo erg, dat een ritje ziekenhuis onvermijdelijk was. Een infuus en veel medicatie volgde, onderzoeken en echo’s later bleek dat ik al die maanden last van galstenen had. Na een lange dag vertrok ik zonder pijn weer huiswaarts. Die zondag 23 juli moest ik mij opnieuw melden voor onderzoek en planning in het ziekenhuis. Ik kon twee operaties in mijn agenda zetten, waarvan de eerste al op de woensdag erna zou plaatsvinden.
Ik kwam die zondagmiddag thuis met twee gevoelens: spanning voor de operaties die komen zouden, maar ook enorme opluchting dat er eindelijk een oplossing gevonden was voor mijn pijn. Die verdomde pijn was mijn leven gaan bepalen en ik had mijn lichaam al te lang volgestopt met allerhande pijnstillers zonder dat er nu echt serieus gekeken werd naar wat er aan de hand kon zijn. Naast de spanning en opluchting hervond ik kracht in mijzelf op het moment dat ik mijn twee zoons thuis zag. Door de pijnaanvallen was ik soms uren ‘weg’, nu zou ik mijzelf weer kunnen terugvinden en eindelijk de moeder worden voor mijn zoons die zij zo verdienden. Met die langzaam groeiende hervonden kracht in mijzelf tilde ik mijn twee zoons op. Ondanks alle pijn die mijn lichaam al verdragen had en de spanning, zorgen en verdriet van het afgelopen half jaar zat er nog altijd kracht in mijn lichaam.
Sinds het moment dat de foto gemaakt is, kijk ik er nog regelmatig naar. Dat hele weekend zat zo vol met allerlei emoties en toch voel ik nog altijd de kracht als ik naar dit moment kijk, de kracht die ik op dat moment terug vond en zo hard nodig had. De kracht die mij bracht tot waar ik nu ben.
Lees meer over dit weekend in de blog ‘Een heftig weekendje ziekenhuis…‘ en ‘… twee operaties later en een extra ‘navel’ rijker…‘.
0 reacties