”Hoe gaat het met je?”

Waarschijnlijk de meest gevraagde vraag en waarschijnlijk ook de moeilijkste vraag om te beantwoorden: ”hoe gaat het met je?”. Ik zal proberen deze vraag te beantwoorden…

Kraamweken zonder baby

In maart verloren we onze vierde zoon tijdens de zwangerschap. Ik moest bevallen, wetende dat mijn zoon niet meer leefde, vervolgens kwam ik in een kraamweek terecht, maar in plaats dat we luiertjes aan het verschonen waren, waren we een waterbak met een baby erin aan het koelen en een heleboel bizarre telefoontjes aan het voeren totdat we bij de oven van het crematorium stonden en we onze zoon hierin moesten zetten. Sindsdien weet ik niet meer hoe het gaat.

Of eigenlijk weet ik wel dat het niet goed gaat.

Alles is anders

Mijn moederschap is mijn alles, maar nu ook mijn niets. Mijn hobby en soms werk, mijn blog draait om het ouderschap. Mijn omgeving is gevuld met kleine baby’s en zwangerschappen. Mijn lichaam is weer regelmatig aan het menstrueren en ovuleren. En dat alles heeft nu zo’n andere lading gekregen.

En ja, ik heb kinderen en dus moet ik door, hoe cliche. Maar het doorgaan is nou net hetgeen wat zo moeilijk is. Want we zijn als gezin nooit meer compleet, er mist altijd iets. Alles is anders.

Veel hulp nodig

De afgelopen maanden, en nu nog steeds, hebben we veel hulp gekregen, zowel professioneel als uit onze omgeving. Maar het daadwerkelijke doorgaan zal ik zelf moeten doen. En daar wringt het vaak. Dus vandaar dat het vaak niet goed gaat.

Een nieuwe Marike

De Marike die ik ken, die is er niet meer. Er is een nieuwe Marike voor in de plaats gekomen en die moet ik nog leren kennen. Die moet het leven nog leren. Maar ik probeer langzaam weer wat omhoog te krabbelen en soms val ik weer naar beneden. Maar langzaam leer ik weer leven.

Ook een goede reminder: kunnen glimlachen betekent niet gelijk dat het goed gaat.